admin dnia 7 maja 2022 Brak komentarzy
Mierzeja Sarbska jest jednym z najpiękniejszych fragmentów naszego wybrzeża. Stanowi swego rodzaju miniaturę Słowińskiego Parku Narodowego. Niepowtarzalny krajobraz, duża dynamika procesów biologicznych i geologicznych, unikatowe w skali kraju i w części dobrze zachowane zbiorowiska roślinne, to tylko niektóre z czynników sprawiających, że zasadność jej ochrony jest bezdyskusyjna.
Rezerwat krajobrazowy „Mierzeja Sarbska” został utworzony Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z 10.11.1976 roku w celu ochrony unikatowego krajobrazu nadmorskiego, w szczególności wydm nadmorskich i zbiorowisk roślinnych na nich wykształconych. Od płn. graniczy z plażą, od płd. z krypto depresyjnym Jeziorem Sarbsko, posiadającym dno 2,7 m poniżej poziomu morza. Południowym skrajem rezerwatu przepływa w swym dolnym, ujściowym biegu rzeka Chełst.
Szczególnym przedmiotem ochrony Mierzei Sarbskiej jest wąski pas (ok. 1 km szerokości) ruchomych wydm parabolicznych dochodzących do wysokości 24 m n.p.m., występujących tylko na jej terenie i w Słowińskim Parku Narodowym. Nie mniej ważny jest bór bażynowy, dobrze zachowane płaty brzezin, borów bagiennych i olsów oraz unikatowe zbiorowiska mokrych wrzosowisk wierzbowo-wrzoścowych w międzywydmowych zagłębieniach deflacyjnych.
„Mierzeja Sarbska” ma status rezerwatu częściowego i obejmuje powierzchnię 546,95 ha, z czego prawie 400 ha pokrywają zbiorowiska leśne. Ma średnio ok. 1 km szerokości i niewiele ponad 6 km długości. Powstała w holocenie i stanowi fragment Mierzei Łebskiej, której utworzenie doprowadziło do odcięcia zatoki morskiej i powstania jeziora Sarbsko, jednego z większych w Polsce, płytkowodnych zbiorników przy-morskich.
Prawie całą powierzchnię mierzei (16% powierzchni rezerwatu) zajmują piaszczyste twory eoliczne: małe wydmy wałowe (do 12 m n.p.m.) oraz ustabilizowane wydmy paraboliczne sięgające 24 m n.p.m. Ich ramiona są ułożone równoleżnikowo i są częściowo porośnięte zbiorowiskami nieleśnymi.
Na terenie rezerwatu występuje ok. 340 gatunków roślin naczyniowych, w tym 28 prawnie chronionych, są to m.in.: długosz królewski, fiołek torfowy, rosiczka długolistna, rosiczka pośrednia, turzyca bagienna, wątlik błotny, wełnianeczka darniowa i woskownica europejska. W rezerwacie ma też swoją ostoję – puchacz, podobnie jak lerek (skowronek borowy), dzięcioł czarny, lelek, bielik i rybołów. W jeziorze Sarbsko znajduje się jedno z nielicznych, znanych w Polsce stanowisk – zatoczka łamliwego, słodkowodnego ślimaka z rodziny zatoczkowatych.
Zdjęcia: Grzegorz Dampc, Marek Drzewowski
Czekamy na Twój komentarz
